Gedeelde speelplaats voor leerlingen van lager én secundair

© Eva Vlonk

Een rode lijn

“5 jaar geleden had je het hier moeten zien”, lacht directeur Sabine Verheyden. “We zaten tot over onze oren in de verbouwingen. De speelplaats was een zakdoek groot en in het midden liep een dikke rode lijn. De lagere school aan de ene kant, het secundair aan de andere.”

Gedeelde visie

“In de oorspronkelijke plannen zou de speelplaats strak en traditioneel blijven. Mijn collega van de lagere school en ik wilden meer groen en meer ruimte. Dankzij de projectsubsidie ‘BuitenSpel’ van de Vlaamse Gemeenschapscommissie vonden we de middelen om dat te doen. Voorwaarde was dat we onze infrastructuur zouden delen met andere verenigingen.”

“We brachten alle partners samen voor een brainstorm over de nieuwe speelplaats. Ouders, leraren, leden van de Chiro en van het jeugdhuis: iedereen gaf zijn ideeën en bedenkingen. In de klas gingen we met de leerlingen aan de slag: ze droomden, tekenden en knutselden maquettes. Met een berg inspiratie trokken we naar een landschapsbureau.”

Toezicht op verborgen plekjes

Groene eilandjes liggen kriskras verspreid tussen sportveldjes, speeltuigen en zitplekjes. Kleine paadjes, rotspartijen en heuvels met grillige begroeiing wisselen elkaar af. Kinderen van alle leeftijden hangen, wandelen of rennen van hot naar her. “We vroegen ons af of we met al die verborgen plekjes wel voldoende toezicht konden houden. Daar hebben de architecten rekening mee gehouden door uitkijkpunten in te werken. En als je toezicht doet, wandel je rond. Zo bewaar je het overzicht. De kinderen vervelen zich ook geen seconde, waardoor er weinig conflicten zijn.”

Veilig voor jonge kinderen

“De speelplaats bestaat uit verschillende zones die ongemerkt in elkaar overlopen. Geen rode lijn meer die lagere school en secundair van elkaar scheidt. Vooraf waren er bedenkingen: zouden de jongere kinderen zich wel veilig voelen als we die grens weghaalden? We merken nu dat er amper problemen zijn. Oudere kinderen blijven bij het basketbalveldje of de zitplekjes. Jongere kinderen spelen tikkertje tussen de heuveltjes of klauteren op het klimparcours. Die natuurlijke spreiding bekrachtigen we door duidelijke afspraken te maken met de leerlingen. Ze weten welke zone voor hen bedoeld is. Opmerkingen hoeven we niet vaak te geven.”

“Voor de kleuters hebben we wel een aanpassing doorgevoerd. Hun speelzone werd echt afgebakend. Grotere kinderen spelen wildere spelletjes. Zo’n kleintje loop je snel omver, ook al is er geen kwaad opzet mee gemoeid.”

Jeugdige buren

“De Chiro en het jeugdhuis gebruiken tijdens het weekend onze speelplaats. Dat loopt prima, al moet je wel duidelijke afspraken maken. Toen we op een maandagochtend peuken en bierflesjes vonden, hebben we dat meteen aangekaart bij het bestuur van het jeugdhuis. Zo blijf je goede buren.”

Lokaal netwerk loont

“Onze laatstejaars zijn in hun nopjes met het jeugdhuis. Tijdens de middagpauze kunnen ze in het lokaal hun lunch opeten. Die wisselwerking betekent meer integratiekansen voor ons divers publiek. Ook de stap naar de Chiro wordt op die manier veel kleiner.”

“En onze link met het lokale netwerk gaat nog verder. De leerlingen van de derde graad geven ICT-vorming in het dienstencentrum voor senioren aan de overkant. Met de centen die dat oplevert, maken we de eindejaarsreis voor iedereen betaalbaar. Naast de school bouwt de gemeente een nieuwe bib. De ideale studie- en leesruimte voor onze leerlingen, en in ruil bieden wij onze ICT-lokalen aan.”

Leren samenleven

“Onze speelplaats is een plek om te leren. Op meer dan één manier. We hebben hier een buitenklasje, en zelfs een natuurlijk auditorium. Maar op deze speelplaats leer je vooral samenleven. Door samen goede afspraken te maken. Met alle leeftijden, en met de hele buurt.”