Vlaanderen
Klasse.be

Verhaal

Van vluchteling tot schooldirecteur

  • 29 september 2020
  • 6 minuten lezen

Startende directeur Sahadi Daria wil dat kinderen vroeg hun talenten ontdekken, dat leraren en ouders graag op school komen. Zijn eigen tocht van vluchteling tot directeur is daar niet vreemd aan.

*Dit artikel werd gemaakt in de coronatijd. Het kan daarom beelden met mondmasker of maatregelen bevatten die vandaag niet meer van toepassing zijn.

Startende directeur Sahadi Daria met mondmasker
Sahadi Daria – Directeur SBS De Apenstaartjes

“‘Directeur, jij hebt niet op school gezeten en toch heb je een chille job. Waarom moeten wij dan elke dag ons best doen?’ vragen mijn leerlingen van basisschool De Apenstaartjes soms. Dan vertel ik over mijn snelcursus onderwijs.

“’Wat jullie in 15 jaar aan kennis verzamelen, moest ik dubbel zo snel doen’, lach ik. Daardoor weet ik wat je nodig hebt om op school te slagen. Slim zijn is niet genoeg. Je moet je talenten ontdekken, respect tonen, keihard werken en een sterke studiemethode kweken. Hoe vroeger je dat alles vindt, hoe beter. Want ik wil niet dat jullie later stukken in de nacht moeten blokken of pas na 6 omwegen ontdekken dat humane of elektriciteit je studierichting is.’ Dan zie ik in hun ogen dat die boodschap binnenkomt.”

Dromen aan de schoolpoort

“Het gekke is: ik zat zelf nooit in een basisschool. Mijn ouders waren voortdurend op de vlucht. Eerst opgejaagd wild in Afghanistan, daarna vertrokken voor een illegale tocht door de wereld. Als vluchteling was ik in geen klas welkom. Wist ik veel dat een kleuterklas vol met piepkleine stoelen en -toiletten stond. Of dat kinderen zelf met het idee komen om een rustige groene speelplek te maken. En dat er een schoolbib is met kinderboeken waar ik in een korte pauze in mijn eentje gelukzalig zit te bladeren.”

Als vluchteling was ik in geen klas welkom. Wist ik veel dat een kleuterklas vol met piepkleine stoelen en -toiletten stond.

Sahadi Daria
Directeur SBS De Apenstaartjes

“Als kind verdiende ik een handvol munten door kartonnen dozen of blikken te verzamelen, in de bouw te werken of in een atelier broeken te naaien. Lange dagen, hard werk. Soms verkocht ik bloemen aan de schoolpoort. Terwijl ik droomde van het leven aan de andere kant van het hek, van ouders met wie ik hand in hand naar school kon wandelen. Maar ik wist: die droom komt nooit uit.”

Een opgestoken middelvinger

“Pas op mijn vijftiende, toen ik samen met mijn zus als niet-begeleide vluchteling toevallig in België belandde, zat ik voor het eerst op de schoolbanken. Mijn klasleraar vroeg me om mijn naam op te schrijven, maar ik begreep haar niet. Ik voelde me niemand. En werd onderweg naar school nagewezen op straat. Niet door iedereen natuurlijk, maar 1 opgestoken middelvinger volstaat om je dagen slecht te voelen.”

“Een paar leraren wezen me de deur: je snapt er toch niets van. Maar de meeste leraren namen tijd voor me. Ze offerden een uurtje van hun drukke weekend op om me te helpen met rekenen of taal en organiseerden gratis huiswerkklassen. Ze gaven me een kaartje om een half uur langer te werken op examens, ook zonder diagnose van dyslexie of ADHD. Die leraren hielden me aan boord. Voor hen beet ik door. “

Startende directeur Sahadi Daria met mondmasker
Directeur Sahadi Daria: “Mijn leraar L.O. keek voorbij mijn wankele woordenschat en zag een goede coach in mij.”

Coachen met wankele woorden

“Na OKAN trok ik naar de hotelschool. Veel praktijk en ik kreeg er op de koop toe eten. De eerste twee jaar voelde ik me onzeker en onwennig. Maar mijn klasgenoten werden vrienden. Ik kwam zelfs bij hen thuis, de nieuwkomer met de joggingbroek. Ik leerde ze wat hard studeren was, zij corrigeerden mijn zinnen of legden me wiskunde uit.”

“Dankzij mijn klasgenoten begon ik me hier thuis te voelen, dankzij mijn leraren ontdekte ik mijn talenten. Dat ik een sportieve durfal was, daar viel niet naast te kijken. Maar mijn leraar L.O. keek voorbij mijn wankele woordenschat en zag een goede coach in mij. Ik mocht een groepje klasgenoten op sleeptouw nemen en motiveren. Dat leraren zoveel impact kunnen hebben, raakte me zo diep dat mijn professionele droom snel vast lag. Leraar worden, om evenveel te betekenen voor andere kinderen.”

“Ik koos na een algemeen zevende jaar bso voor de lerarenopleiding, L.O.. En snelde er op dag één bijna weer weg. Maar zo hard ik twijfelde over mijn Nederlands, zo zeker was het afdelingshoofd: ‘Jij blijft hier. Ik zag hoe jij met die kinderen omging. Dat talent wil ik niet verliezen’. Ik bleef, blokte me in het eerste jaar door 9 herexamens en studeerde af. Na een professionele odyssee voorbij jeugdwerk, OCMW, steunpunt radicalisering en een OKAN-school, solliciteerde ik vorig jaar voor directeur in het basisonderwijs.”

Matchingsgesprekken met school

“Stedelijk Onderwijs Antwerpen wil de juiste directeur in de juiste school en organiseert matchingsgesprekken tussen kandidaat-directeurs en scholen. Ik zocht een warme school waar ik mijn ervaringen met culturen kon uitspelen. Het team van basisschool Apenstaartjes keek uit naar een directeur met een frisse blik en feeling met superdiversiteit. Een mooie match! Zeker omdat ervaren beleidsmedewerkers en een jong, hardwerkend team me hier omringen en gul hun expertise delen. Want er is ontzettend veel wat ik nog niet weet.”

Mijn leraren maken tijd voor kinderen, geven extra uitleg na hun les, organiseren meisjesvoetbal. Dat wimpelen ze weg als kleinigheidjes. Mij ontroert het mateloos.

Sahadi Daria
Directeur SBS De Apenstaartjes

“Maar als ze vastlopen omdat een kind anders reageert dan verwacht, kan ik dat feilloos duiden. Dat een kind in sommige culturen nét uit respect niet in de ogen kijkt. Of dat een vader een andere visie op straffen heeft. Dat ik me als directeur kan inleven in verschillende culturen, geeft me een paar kleine passen voorsprong.”

“Als ik tijdens het schooljaar door de schoolgangen loop, zie ik leraren dagelijks doen wat andere leraren ooit voor mij deden. Tijd maken voor kinderen, extra uitleg geven na hun les, meisjesvoetbal, jazz dance of yogasessies organiseren tijdens de middag. Dat wimpelen ze weg als kleinigheidjes, part of the job. Mij ontroert het mateloos. Ze beseffen niet welk verschil ze daarmee maken. Daarvoor bedank ik ze. Complimenten kosten geen tijd maar duren lang.”

Ouders moeten naar school

“Erover waken dat mijn team – van leraar tot poetspersoneel – zijn energie houdt, alle talenten kan benutten en zich gewaardeerd voelt, zie ik als een kerntaak. Daarom steek ik heel veel tijd in gesprekken. Check ik bij collega’s wat ze volgend schooljaar willen doen, waarom ze iets niet zien zitten. Dat ze het niet altijd eens moeten zijn met me, maar het wel op tafel moeten leggen.”

“Ik speel zelf ook open kaart. Naar het team, naar ouders en leerlingen. Samen moeten we het doen. Daarom volstaan telefoons of mails naar het thuisfront niet. Ouders moeten naar school komen. Zodat onze afspraken sporen. Ik verzwijg daarbij niet dat mijn ouders er niet waren. Maar ook niet dat ik als leerling extra zorg nodig had om er te geraken. Grappig dat de leerlingen denken dat ik alles kan. Als ze weten dat ik met een kaartje extra tijd mocht kopen, plooien ze zichzelf ook nog eens dubbel.”

Bart De Wilde

Voeg dit artikel toe aan je bewaarde artikels

Log in om te bewaren


E

Eveline

30 september 2020

Wauw! Ik ben helemaal ontroerd door dit artikel. Zo hebben we meer mensen nodig.
Ik begin morgen voor de eerste keer te werken met anderstaligen op mijn school. Ik ga zeker hieraan terug denken wanneer het even minder loopt om deze lln alle kansen te geven.
En in mijn achterhoofd houden dat er ondanks de taal, in elk kind talenten schuilen.

Reageren
B

Brigitte De Plus

30 september 2020

Wat een prachtig en tegelijk ontroerend verhaal! Nog veel succes gewenst!

Reageren
J

Jelle

1 oktober 2020

Ontroerend heldenverhaal. Bedankt om dit te delen

Reageren
B

BENOY Geoff

1 oktober 2020

Ik ben de zoon van een Antwerpse vader en een Russische moeder uit Vladivostok, zij als gevangene naar Duitsland gevoerd in Wilhelmshaven waar mijn vader zat als dwangarbeider. Hij heeft haar na de bevrijding na WW2 meegenomen naar België en ze zijn getrouwd in Antwerpen. Zijn ouders, zus en haar dochtertje waren dood, een V2 inslag.
We woonden 15 jaar in een houten barrack in de Kielse Polder, snel al 4 kinderen. Mijn moeder sprak na 5 jaar zuiver Antwerps, bij ons thuis werd geen Russisch gesproken, beiden maar ouders spraken van thuis uit Frans, Engels en natuurlijk Duits na 4 jaar gevangenschap. Mijn vader zei: Vlaams , zoals alle mensen hier. Wij zijn allen streng opgevoed, hebben onze Plechtige Communie gedaan, maar verder niets extreem. Moeder had een Russische vriendin die ook in het "kamp van de geteisterden" woonden, zij spraken al eens hun moedertaal onder mekaar maar meestal Vlaams, de taal van hun nieuwe vaderland dat voor hen zorgde. Mijn broer en ik zijn afgestudeerd als ingenieur, mijn zusters de handelschool. Wij waren hier welkom in dit land, ons land, en we respecteerden de regels van het land, zijn historie, zijn waarden. Ik spreek 6 talen, waaronder Russisch dat ik zelf geleerd heb om toen later mijn familie daar te bezoeken en ermee te kunnen praten. Mijn broer zaliger sprak vloeiend Turks, geleerd om zijn schoonfamilie in Turkije te kunnen bezoeken. Wat de directeur van de school gedaan heeft: niet bij de pakken te zitten, zijn hand uitgestoken om te bedelen maar wel om handen te drukken en één te zijn met zijn nieuwe volk, vrienden, familie.

Reageren
S

Stefan Croenen

1 oktober 2020

Investeren in kinderen is het beste voor de toekomst! Proficiat Sahadi met je nooit aflatende positiviteit!

Reageren
P

Paul Vlaminck

2 oktober 2020

Wat een mooi en warm verhaal.

Reageren
P

Paul Proost

4 oktober 2020

Heel mooi dat klasse aandacht schenkt aan diversiteit, ook bij directies. We hebben nog een hele weg te gaan in het inzetten van diversiteit als rijkdom. Een heel mooi voorbeeld hoe een directeur vanuit zijn eigen levenservaring als vluchteling, positief aan de slag gaat met zijn team, leerlingen en ouders. We moeten als Belgen ons heel bescheiden opstellen en met de nodige openheid, vertrouwen en geloof samen bouwen aan een betere wereld, een wereld die heel divers zal zijn. Een hele uitdaging maar een heel mooie opdracht.

Reageren
G

Greet Verbeken

5 oktober 2020

Voluit kansen geven aan " alle " kinderen. Wauw hoe mooi kan het worden/ zijn.

Reageren
S

Sahadi Daria

11 oktober 2020

Superhard bedankt allemaal voor jullie leuke reacties! Het doet me goed om ze te lezen. :-)

Warme groeten en verzorg jullie goed in deze tijden!
Sahadi

Reageren
i

imke

1 november 2020

Wat een prachtig mens ben jij. Mooi verhaal. Veel respect voor.

Reageren
M

Mohammed Sorig

14 oktober 2020

Een mooi voorbeeld om te tonen dat iedereen een verschil kan maken en dat ons samenleving ook meer samen moet werken.

Reageren
S

Sam

4 november 2020

Heel mooi en inspirerend verhaal, bedankt.

Reageren

Laat een reactie achter