Vlaanderen
Klasse.be

Verhaal

Leraar Nele worstelt met perfectionisme: “Ik kan moeilijk doseren”

  • 16 april 2018
  • 5 minuten lezen

‘Nee’ zeggen is moeilijk voor leraar Nele Brouckaert (Centrum voor Basiseducatie Kortrijk-Roeselare). Na 2 burn-outs probeert ze haar perfectionisme te controleren. “Ik voel weer een drive. Maar ik neem afstand als ik merk dat ik in het rood ga. En dan loop ik daar verschrikkelijk ambetant van.”

Ben je altijd perfectionistisch geweest?

Leraar Nele: “Door mijn wil om te presteren, ging er veel aan mij voorbij. Zowel op het werk als thuis. In mijn studententijd zat ik non-stop met mijn neus in de boeken. Ik studeerde af met onderscheiding, wat voor mij een grote opgave was, maar ik had mijn studie wat meer moeten loslaten. Dan had ik evenveel plezier kunnen beleven als mijn man toen. Daarna heb ik me zo hard op mijn werk gestort dat ik mijn oudste 2 kinderen misschien minder bewust zag opgroeien dan onze kleinste dochter nu.”

“Altijd voor de volle 120%, is een constante in mijn leven. Want ik wil me graag bewijzen. Zelfs als kind probeerde ik voor iedereen goed te doen. In de klas of op kamp kroop ik in de rol van zalver. Ik kon dan ook niet tegen ruzies en wilde die altijd oplossen. In het middelbaar trok ik vriendinnen met moeilijke thuissituaties aan. Terwijl ik in een warm nest opgroeide zonder zulke grote problemen. Straal ik iets zorgends uit? Het maakt me bang om te falen, want mensen rekenen op mij. ‘Nee’ zeggen is zo moeilijk.”

Nele Brouckaert over perfectionisme
Nele Brouckaert – leraar: “Altijd voor de volle 120%, is een constante in mijn leven.”

Hoe uit jouw faalangst zich in je job als leraar?

Leraar Nele: “2 jaar terug startten we op school met tabletlessen. Maar er was niks van lesmateriaal voorhanden. Keer op keer zat ik tot bijna middernacht aan mijn bureau. Want dat stappenplan stond voor mij pas op punt met heldere instructies en nauwkeurige printscreens. Collega’s zeiden me: ‘Nele, geef gewoon je les en bezorg hun die bundel volgende week.’ Maar dat lukte me niet. Ik moest dat per se af hebben. Het is steeds alles of niks bij mij. Anders voelt het alsof ik niet ben voorbereid en slaap ik amper.”

Versterkt leraar zijn je perfectionisme?

Leraar Nele: “Vooral de autonomie in deze job is mijn grote valkuil. Ik werk bijvoorbeeld niet graag met een handboek. Vanuit de interesses van mijn cursisten stel ik liever eigen lesbundels op. En altijd spot ik zaken die ik ‘moet’ herwerken. In de gedeelde mappen zie ik vaak mijn eigen werk terug. Ik ontwikkel graag materiaal, maar uit iemand anders werk putten is ook tof. Dat heb ik moeten leren.”

“Collega’s appreciëren gelukkig wel wat ik doe. Ze zien me graag als een trekker. De kern van mijn frustraties ligt binnen mezelf. Niet iedereen smijt zich even hard als ik. Dat moet ik leren aanvaarden.”

Voel je aan wanneer je op je grenzen stuit?

Leraar Nele: “Als ik een grens overschrijd, krijg ik spierpijn en geraak ik niet uitgerust. Geen druppel energie bezat ik toen een ziekenwagen me vorig jaar thuis afvoerde. Eigenlijk was ik al weken aan het spartelen. Alleen was ik de enige die het niet doorhad. Uiteindelijk viel ik enkele maanden uit. Mijn lichaam en geest blokkeerden. Het enige wat ik kon, was slapen en bekomen. Dat was een heftige periode.”

Nu gaat het weer beter. Ik moet afstand leren nemen, loslaten wat ik niet kan veranderen. Dat is een proces. Elk signaal dat mijn lichaam geeft, leg ik niet meer naast me neer. Wat ik jaren wel heb gedaan.”

“Maar ik zeg nog altijd moeilijk ‘nee’. ‘We vragen het aan Nele, zij zal graag meedoen.’ Overenthousiast stort ik me op te veel taken ineens. Ik kan moeilijk doseren! Na een voormiddag lesgeven val ik bijgevolg thuis leeg in de zetel neer. Typisch: ik ga te ver en negeer de symptomen. Daarom volg ik nu 2 keer per week yoga. Dat helpt. En ik zeg vaker tegen mezelf: ‘Nele, duw op je rem’.”

Had je een burn-out kunnen voorkomen?

Leraar Nele: “Zelfs na alles wat ik meemaakte, vind ik dat je op school altijd een beetje gezond perfectionistisch moet zijn. Want de mensen die voor je zitten verdienen dat. Als bevlogen leraar haal ik geen voldoening uit altijd hetzelfde te doen. En moet je die lat niet hoog leggen om mee te kunnen met de veranderende maatschappij? Maar hoe ver ga je daarin? En wie beschermt je tegen jezelf?”

Nele Brouckaert over perfectionisme
Nele Brouckaert – leraar: “Wie durft er op Facebook zetten: Ik voel me niet goed. Dat is toch ook oké?”

“Had ik maar een coach gehad. Die had me kunnen helpen om me bewust te worden van mijn gedrag. Mijn perfectionisme heeft een groot aandeel in mijn burn-outs. Ik heb lang gedacht: het is nooit genoeg. Maar je wil je bewijzen. Je hoopt op werkzekerheid. Ik merk dat ook bij mijn jongere collega’s. Ik snap hun onzekerheid goed. Helaas wordt je engagement niet altijd gezien noch beloond. Is goed eigenlijk wel goed genoeg? Mag ik even alleen maar focussen op mijn lessen?”

Waaruit put je energie om het vol te houden?

Leraar Nele: “Als mijn cursisten de klas gelukkig binnenkomen en even blij weer vertrekken, voel ik me geslaagd. En perfectionisme geeft me gelukkig ook kracht. Zo gaf ik voor Sinterklaas aan elk van mijn cursisten een persoonlijke boodschap in het Frans. Voor elk op een andere kleur papier, netjes opgerold en gevuld met letterkoekjes. Daarin kruipt tijd. Te veel tijd, maar daar haal ik net energie uit. En plezier. Je moet bewust kiezen: dit wel en dat niet. Mijn man en mijn collega’s waken mee: ‘Nele, je hoeft niet op alles te springen.’ Ik word dan wel eens boos, want voor mij voelt dat als falen.”

Van perfectionist naar goed genoeg. Lukt dat?

Leraar Nele: “Ik voel weer een drive. Beetje bij beetje lukt het me om die lat lager te leggen. En ik probeer om me ook 80% voor iets te engageren. En eigenlijk lukt dat wel. Toch spookt de vraag nog door mijn hoofd: “Wat gaan ze zeggen als ik nee zeg?”. Daarom vind ik het belangrijk om over mijn zwakte te spreken. Wie durft er op Facebook zetten: Ik voel me vandaag niet goed? Dat is toch ook oké?”

Voeg dit artikel toe aan je bewaarde artikels

Log in om te bewaren


L

Luc Dewaele

19 april 2018

hierin herken ik mijzelf , als gepensioneerd bewakingsagent Nationale Bank. De Waalse collegas zegden :" mais Luc , si je fais le stricte necessaire, à la fin du mois je touche le meme que toi " . Na " medeleven" met het 14 maanden aftakelen van mijn 58 jarige zus - kanker ; de enkelbreuk van een "kind"(naamloos) en de stress van een nieuw computerprogramma zat ik 4 weken thuis én was ik héél gelukkig , na invoering euro , met vervroegd pensioen te gaan ( had reeds de laatste 9 jaren naar Brussel gependeld wegens sluiting Agentschap lokaal !)
Een rijkwachter op perron zegde me ooit :wij moeten de knop omdraaien bij verlaten v h werk . en dat klopt !

Reageren
C

Charlot

19 april 2018

Een herkenbaar verhaal.
Zelf leg ik voor mezelf de lat veel te hoog en wil ik niemand teleurstellen.
Na amper 5 jaar interims in het onderwijs kreeg ik te maken met het zo gekende fenomeen "Burn-out".
Zelf had ik het eens nog niet door, mijn lichaam protesteerde, maar ikzelf was te koppig om te luisteren en bleef doorgaan. Totdat ik letterlijk door m'n benen zakte en de huisarts me met de neus op de feiten drukte.
Het was als donderslag bij heldere hemel. Hij had gelijk. Maanden thuis, therapie, herstart, jaar later had ik nog niets geleerd, weer hetzelfde liedje.
Ondertussen weer een jaar aan het werk, nog steeds in therapie, en eindelijk de knop kunnen omdraaien.
Het hoeft niet altijd "perfect" te zijn, "prima" is ook oké.
Je verhaal delen om het taboe te doorbreken hoor ik zo vaak evenals: "en je bent nog zo jong".

Reageren
h

herwig de coninck

20 april 2018

boeiende getuigenis! groeien in zelfkennis!

Reageren
A

Andra

24 april 2018

Mooi om jouw hele verhaal te lezen. Vorig jaar hebben we samen aan een proef meegedaan. Knap hoe je het weer hebt opgeknapt. Fijn dat je het wereldkundig maakt, het is Erg herkenbaar in het onderwijs.

Reageren
N

Nele

2 mei 2018

Dag Andra
Bedankt voor jouw reactie. Het is nog altijd een dagelijks gevecht met mezelf maar stap voor stap gaat het telkens wat beter ... je maakt me benieuwd naar de proef waaraan we samen deelnamen? Grtn

Reageren
G

Gerda

25 april 2018

Het is herkenbaar, vooral het niet tevreden zijn over je maar 80% smijten. Je ergernissen, het gevoel hebben dat "goed" misschien toch nog "beter" kan. Steeds over je grenzen gaan omdat er steeds meer moet gebeuren. En dan plots een lijf en een hoofd hebben dat niet meer mee wil, je gedachten die als zeepbellen uiteenspatten in je hoofd- totale desorganisatie, steeds langer doen over de kleinste klus...en dan nog willen druk op de ketel zetten om het toch maar voor elkaar te krijgen, terwijl het overdrukventiel al total loss is. Yep, daar zit ik dus, been there done that.

Reageren
A

ANDRE

27 april 2018

20/80 regel
20 procent werk levert 80 procent resultaat,
80 procent extra werk levert de overige 20 procent resultaat !

Reageren
E

Eveline Himpens

8 februari 2020

Het pareto principe is wat mijn man mij leerde. Als perfectionist heb ik hier veel aan gehad.

Reageren
G

G. De Vos

29 april 2018

In landelijke gebieden verschilt opvoeding niet zo veel van het africhten van dieren. In een stedelijke omgeving wordt veel meer gediscussieerd zodat kinderen meer inzicht hebben in normering. Het is de omslag die in de jaren zestig werd gemaakt van conditionering naar communicatie. Met de toevloed van migranten moesten wij terug beginnen met straffen en belonen. We zijn vergeten dat het volstaat om voor elke nieuwe situatie gewoon onze verwachtingen te formuleren. Als de regels niet blijken te functioneren moeten ze worden aangepast. Vroeger beperkte de lerarenopleiding zich tot het formuleren van doelstellingen en het uitwerken van een bordschema. In de nieuwe lerarenopleidingen worden doelstellingen omgezet in leeractiviteiten. Alleen de leerlingen mogen nog iets op het bord schrijven. In 2019 voeren wij een klein stukje in van de onderwijshervorming die in Nederland in 1999 het accent op talent legde. Terwijl onze leerlingen nog altijd moeten voldoen aan eisen die hen voorbestemmen voor depressie en burn-out, mikken Nederlander op zelfvertrouwen. 'Waar ben je goed in?' en 'Wat doe je graag?' is de centrale vraag van zes tot zestien jaar. Dan kies je een specialisatie: voorbereiding op hogere studies, een vak of een combinatie van beide. Goed zijn in een vak, autonomie, keuzevrijheid, zelfvertrouwen, reflectie, zelfanalyse vormen de basis voor mentale gezondheid. Natuurlijk weet een leerkracht meer dan een leerling. Maar hij weet niet alles. Ze gaan samen op zoek.

Reageren
d

davy

12 december 2018

"Daarna heb ik me zo hard op mijn werk gestort dat ik mijn oudste 2 kinderen misschien minder bewust zag opgroeien dan onze kleinste dochter nu ; Altijd voor de volle 120%, is een constante in mijn leven. Want ik wil me graag bewijzen" ... behalve dus jegens die 2 oudste kinderen die ze "misschien minder bewust zag opgroeien" (eufemisme ?) , dat heeft ze dan aan een pakske minder dan aan 120% gedaan ?

Reageren
E

Els Van Daele

28 oktober 2019

Herkenbaar beste collega's
voor mij werkt het beter als ik mezelf beperk en met mezelf vooraf afspreek om maar voor 1 klas of vak per jaar de inhoud te herwerken/grondig bijwerken. De rest gewoon bijhouden en een beetje verfijnen. Dat is alweer een valkuil op zich want wat is een beetje...? Doseren dus, maak afspraken met jezelf.
Het helpt als je ook een aantal prioriteiten zet buiten de school en het gezin. Een avond yoga voor jezelf en nadien lekker in de zetel kruipen met een kop thee en voor de rest niets meer doen. Afschakelen... het is zalig. Heb vertrouwen dat je genoeg in jezelf hebt om s'anderendaags die les keigoed te geven, want het zit gewoon al in je. We zouden zoveel moeten... je ziet steeds kansen en uitdagingen om het eigenlijk nog beter, flashier, met meer prikkels voor de leerlingen te maken... dat virus rust nooit, houdt nooit op. Dus berust op een basis en hou daaraan vast en probeer eens die leerlingen meer aan het werk te krijgen in plaats van zelf alles te herwerken.
En ja ... af en toe een toets of taak van vorige jaren gebruiken moet echt wel kunnen.
Zen-groetjes en veel succes
Els

Reageren

Laat een reactie achter