Met dyslexie voor de klas: “Fouten maken mag”

Griet Windels, leraar hotelschool: “Aan het bord maak ik zelden of nooit een fout. Een theorieles bereid ik tot in de puntjes voor. Ik maak een spiekbriefje voor aan het bord, met alle moeilijke termen. Voornamen van leerlingen schrijf ik niet voluit, ik gebruik enkel de eerste letter.”

Jonas Juchtmans, leraar wiskunde: “Als ik een e-mail stuur naar ouders, giet ik die altijd eerst door een spellingcorrector. Een heel belangrijk bericht laat ik zelfs nalezen, thuis of door een collega. En toch, als ik op verzenden klik, gaat er nog altijd een spanning door mij heen: er staat toch echt geen fout in, he? Die stress gaat nooit meer weg, vrees ik.”

Griet Windels: “Als ik een tekst schrijf, bijvoorbeeld materiaal voor in de les, dan gebruik ik voorleessoftware. Want als ik een tekst hoor, ontdek ik veel sneller fouten, dan wanneer ik hem nalees.”

Liesbeth Vanlinthout: ”Niet alle leraren in mijn onderzoek zijn op school open over hun leerstoornis. Sommige vertellen het onmiddellijk als ze gaan solliciteren. Maar de meesten wachten 1 à 2 jaar, tot ze zelfzeker genoeg zin als ze voelen dat ze naar waarde worden geschat. Meestal is de reactie dan positief, maar een iemand vertelde dat ze het volgende schooljaar niet meer mocht terugkomen.”

Liesbeth Vanlinthout: “Nochtans kunnen leraren met dyslexie een grote aanwinst zijn op school. Want ze zijn vaak heel creatief en gebruiken graag alternatieve leerstrategieën. Vooral in teams die goed samenwerken, komen ze tot hun recht: met collega’s die ervoor openstaan om bijvoorbeeld wat meer verbeterwerk te doen, zodat zij zich kunnen richten op lessen uitwerken. Dan bloeien ze echt open.”

Liesbeth Vanlinthout: “Ook aan hun leerlingen vertellen leraren met dyslexie niet altijd over hun leerstoornis. Ze zijn bang om het respect te verliezen en zich kwetsbaar op te stellen. Maar net door dat wel te doen, kan je leerlingen een waardevolle boodschap meegeven.”

Jonas Juchtmans: “Ik had op school vroeger veel stress om aan het woord te komen, omdat ik vaak foute antwoorden gaf door mijn leerstoornis. Daarom wil ik in mijn klassen nu duidelijk maken dat het oké is om fouten te maken. En ik ben heel streng als leerlingen lachen om een fout antwoord van een klasgenoot.”

Griet Windels: “Ik wil ze tonen dat ze hun dromen kunnen waarmaken, zelfs met een leerstoornis of een andere beperking. En ik leer ze respect hebben voor iedereen die anders is dan zij. Belangrijk, want in de horeca moeten ze heel goed leren samenwerken. Als team heb je iedereen nodig, alleen zo kom je door een zware shift. Door mijn achtergrond kan ik dat beter overbrengen, denk ik.”