Sam zegt zijn job op en kiest voor onderwijs. Als dertiger. Wat vrienden en vrouw al jaren in hem zien, durft hij nu pas aan: leraar worden. In deze blog zoomt in op zijn eerste stageles. Wat blijkt: tussen de schattige druktemakers zit hij wel heel erg op zijn plek.
 

 
Lena V. probeert me wijs te maken dat zij Lena S. is. Lena S. doet met veel plezier mee. Gelukkig had ik al genoteerd wie wie was en anders hadden hun pretoogjes hen wel verraden. Yoni vraagt of hij me na de les 1 raadsel mag vertellen. Of nee, 2. Xander is duidelijk blij dat er een meester is. Een beetje te blij. Zijn juf roept hem tot de orde. Hoe ze dat doet, noteer ik in mijn schriftje in het vakje ‘klas houden’.

Discussie: een kerstboom kan toch nooit 12 meter hoog zijn? ‘Hoger dan een huis?’ ‘Welk huis? Ik woon in een appartement.’ ‘Mijn grootvader ook.’ ‘Mijn opa leeft niet meer.’ De vrije associaties vliegen door de lucht. ‘Mag ik naar het toilet?’ ‘Meester Sam, ken je mijn naam nog?’ ‘Pesten doet pijn aan je hart’, deelt Elisa mijmerend mee. Yoni kan zich niet inhouden: ‘Het is groen en het vliegt? Een helikommer.’

Het is 8.30 uur, ik sta voor het eerst in mijn stageklas. De les is 5 minuten ver. ‘Kijk maar uit dat je hoofd niet ontploft’, waarschuwt de juf me. ‘Het zijn schatjes, maar ze kunnen wel druk zijn.’ Ik vind het prima zo. Ik zit op de juiste plek. Met te lange benen onder een te kleine bank. Maar op de juiste plek. Wat een warm en open onthaal. De voorbije 10 jaar vergaderen met ambtenaren waren toch … euh, anders.

Zo herinner ik me een bezoek aan een niet nader genoemde gemeente. Omdat ik altijd 5 minuten te vroeg probeer te zijn, zodat de vergadering stipt kan beginnen, bel ik die dag aan om 13.25 uur. De deur van het gemeentehuis is gesloten, maar het raam staat open. Ik zie een vrouw, stel mezelf voor en vraag of ze open doet. Ze hoort me, veert op en … sluit het raam: ‘We zijn gesloten’.

2 minuten later probeer ik via telefoon. Geen gehoor. Om 13.30 uur gooit diezelfde dame, met haar perfecte biologische prikklok, de deur open: ‘Hey Sam, ik ben het, je hebt met mij afgesproken.’

Nee, dan veel liever 5 minuten gevuld met de zoete chaos en geladen energie van 20 achtjarigen. Veel te veel te vertellen, elke seconde telt. Ik vind het even geweldig als spannend. Ook ik associeer vrij. Ik voel me zoals de titel van Kiki Smiths tentoonstelling ‘Entre Chien et Loup’ in het Centre de la Gravure et de l’Image Imprimée in La Louvière. Dat speciale uur waarop de dag in de nacht overgaat, dat magische moment waarop plezier en angst elkaar treffen. Een fractie van een seconde flitst de tentoonstelling door mijn hoofd. En dan roept Yoni me tot de orde van de dag. Hoewel …

‘Meester, het is groen en het drijft?’
‘Een sperzieboot.’