Zo doen zij het
Armoedebeleid: wel dure sneakers, geen geld voor schoolboeken?
Directeur Thijs Craane ziet elke dag wat armoede is. Veel leerlingen van het Heilig Hart Instituut in Kessel‑Lo, aan de rand van Leuven, hebben het thuis niet breed. Wegkijken is geen optie voor zijn team. Betuttelen evenmin. Een armoedebeleid met soep, ‘ons kent ons’ en gespreide facturen.
© Illias Teirlinck
Thijs Craane: “Uit noodzaak denken onze leerlingen vaak op korte termijn. ‘Sorry, ik had geen tijd voor schoolwerk, ik ben nu fulltime pizzakoerier‘, krijg je wel eens te horen. Ze kloppen liever veel uren zodat ze aan de buitenwereld hun mooie spullen kunnen showen. Moeilijk te vatten dat er dan geen geld is voor schoolboeken, maar wel de realiteit. Als je te weinig hebt, is je grootste bekommernis om niet uit de boot te vallen. Dan zijn de nieuwste iPhone en hippe Nikes van levensbelang.”
Vergeten soep
Thijs Craane: “Armoede heeft veel gezichten. Je hoeft niet met een lege brooddoos naar school te komen om krap te zitten. Gebrekkige hygiëne, nooit een balpen bij, ontbijten met Redbull en een broodje? Erg uiteenlopende signalen, maar we herkennen ze wel. Als een leerling met enkel een zak chips in de refter zit, zetten we zonder gedoe een kom soep voor zijn neus. ‘Je vergeet je soep’: geen klasgenoot die wat merkt.”
Incasso’s inschakelen is een oplossing waar niemand bij wint
Thijs Craane
Directeur
“Vorig schooljaar kwam een papa op de eerste personeelsvergadering vertellen hoe zijn gezin vroeger de eindjes aan elkaar knoopte. Een eyeopener, want de meesten van ons zitten zelf niet in financiële problemen. Al hebben we ook alleenstaande collega’s met kinderen voor wie het op het einde van de maand wél nipt is. Die mensen zijn een enorme meerwaarde voor ons team, en voor onze werkgroep tegen armoede. Op veel vragen vinden we nog geen oplossing, maar mijn team heeft wel de feeling om de juiste vragen te stellen.”
Kind van de rekening
Thijs Craane: “Hier heeft iedereen zijn schoolmateriaal bij de start van het schooljaar, of dat nu betaald is of niet. Desnoods bestellen we de boeken zelf en gaan we later in gesprek. Dure leerwerkboeken die amper op de bank komen? Kan niet. Als we voor onze sportwetenschappers een grafische rekenmachine overwegen, proberen we eerst of het zónder kan. En de kapperspullen voor haarzorg kopen we indien nodig zelf en verhuren we.”
“Als de leerling maar niet het kind van de rekening is. Stel je voor dat jij de enige in de les bent zonder boeken, omdat je ouders het niet kunnen betalen: verschrikkelijk gevoel, toch? Soms hoor ik ze nog, de tenenkrullende verhalen over leerlingen die hun diploma niet krijgen omdat er nog een onbetaalde rekening ligt te wachten. Een koehandel met leerlingen als onderpand, kwaad word ik ervan.”
“Al onze inspanningen ten spijt: vijf keer per jaar krijgt elk gezin een schoolrekening in de bus. Onderaan vermelden we altijd dat je contact kan opnemen met de school als je moeilijk kan betalen, maar dat blijft een torenhoge drempel. Als facturen onbetaald blijven, nodig ik ouders uit op school. Voor een open gesprek, met mij alleen.”
“Het gevaar dat je betuttelend overkomt, is reëel. ‘Hoe kan ik je helpen’, ‘wat moet je hebben’, ‘we zullen dat hier even regelen’: met dat toontje van de zelfvoldane middenklasser raak je mensen in hun trots. Als je uitlegt dat ze echt niet de enige zijn en dat we niemand verdenken van kwade wil, vind je vaak wel een opening. We maken deel uit van een grote school, maar met driehonderd leerlingen is onze vestiging best klein. Ons kent ons, en dat is een voordeel om zo’n gevoelig onderwerp aan te kaarten.”
Schuldbemiddeling
Thijs Craane: “We spreiden betalingen. We geven uitstel, springen met ons sociaal fonds bij als een leerling dreigt af te haken voor de schoolreis. En als deel van een veel grotere school kunnen we financieel tegen een stootje. Maar ‘doe maar op, de school betaalt wel’: dat is een fout signaal. Als al onze pogingen op niets uitdraaien, als we na jaren nog geen cent zien, dan schakelen we een incassobureau in. Een beslissing die wringt, een oplossing waar niemand bij wint. En als blijkt dat het gezin al in schuldbemiddeling zit, laten we onze eis vallen.”
“Met onze werkgroep tegen armoede willen we ons sociaal fonds versterken en op een dag die incassobureaus buiten spel zetten. Door nog meer met ouders in dialoog te gaan. Wij kunnen armoede niet uit de wereld helpen. Maar mensen waardig behandelen, samen naar oplossingen zoeken en leerlingen aan een betere toekomst helpen: dat lukt ons wel.”
Log in om te bewaren
Conny Hanseeuw
10 februari 2022Beste, ook wordt vaak de verjaringstermijn van 1 jaar soms niet gerespecteerd. Wij kregen als ouder 4 jaar na datum nog een rekening van 5 euro toegestuurd. Geen mails ter herinnering vooraf ontvangen. Er werd gedreigd met een deurwaarder. Wij hebben de som van 5 euro niet betaald. Men kan niet meer de bankuittreksels raadplegen na zo’n lange periode! Vele ouder betalen alsnog omdat er gedreigd wordt met een incassobureau. Mvg Conny Hanseeuw
Jan D
7 oktober 2022Kunnen scholen geen boeken maar aankopen en 5 jaar verhuren aan 1/5de van de prijs? Wij konden altijd onze boeken huren op school.
Johann Goethals
19 december 2022Een armoedebeleid vergeet té vaak 2 belangrijke dingen:
1) De leerling is het grootste slachtoffer, dus spreek de leerling NOOIT persoonlijk culpabiliserend aan, niet privé en zéker niet met andere leerlingen bij.
2) Het uiterlijk van de leerling, de ouders vertelt nooit het volledige verhaal! Misschien dragen ze merkschoenen en hebben ze een mooie woonst of auto. Misschien is er iets gebeurd waardoor de financiële middelen plots ontoereikend zijn geworden buiten hun wil om.
Oordeel en veroordeel nóóít!
Incassobureau inschakelen?
Zo jaag je die mensen nóg meer in de (financiële) stress.
Scholen horen sneller op de bal te spelen indien er betaalproblemen zijn. Hoe kan dit?
1) Probeer een vrijblijvend positief gesprek met de ouders te hebben om in te schatten hoe ernstig de situatie is.
2) Contacteer bij gezinnen die reeds gekend zijn bij het OCMW m.b.t. de schoolkosten van het gezin.
3) Reduceer de schoolkosten in de mate van het mogelijke. Een sociaal fonds kan inderdaad een uitstap betalen, maar de school kan ook opteren om bepaalde kosten (al dan niet tijdelijk) niet aan te rekenen of aan een symbolisch tarief.
Administratief is dit een extra belasting voor scholen. Maar scholen maken deel uit van een ‘regiogroep’. Een verantwoordelijk directielid (eventueel met administratieve ondersteuning) armoede zou op die manier haalbaar moeten kunnen zijn.
De mentale stress die hierdoor wegvalt bij de leerling is onbetaalbaar.
Laat een reactie achter