Video
Met dyslexie voor de klas: “Fouten maken mag”
Jonas en Griet kozen voor de lerarenopleiding, ondanks hun leerstoornis dyslexie. De weg naar hun diploma was zwaar, maar nu staan ze er. Ze vertellen over hun trucjes om geen fouten te maken, maar ook over hun sterktes als leraar: “Ik wil mijn leerlingen tonen dat ze moeilijkheden niet uit de weg moeten gaan”. Bekijk de video.
Bekijk de video: Leraren met dyslexie:”Fouten maken mag”
Voorbereiding is alles
Griet Windels, leraar hotelschool: “Aan het bord maak ik zelden of nooit een fout. Een theorieles bereid ik tot in de puntjes voor. Ik maak een spiekbriefje voor aan het bord, met alle moeilijke termen. Voornamen van leerlingen schrijf ik niet voluit, ik gebruik enkel de eerste letter.”
Jonas Juchtmans, leraar wiskunde: “Als ik een e-mail stuur naar ouders, giet ik die altijd eerst door een spellingcorrector. Een heel belangrijk bericht laat ik zelfs nalezen, thuis of door een collega. En toch, als ik op verzenden klik, gaat er nog altijd een spanning door mij heen: er staat toch echt geen fout in, he? Die stress gaat nooit meer weg, vrees ik.”
Griet Windels: “Als ik een tekst schrijf, bijvoorbeeld materiaal voor in de les, dan gebruik ik voorleessoftware. Want als ik een tekst hoor, ontdek ik veel sneller fouten, dan wanneer ik hem nalees.”
Taboe
Tijdens de opleiding was er niet bij alle docenten evenveel begrip. Sommige hebben het nog moeilijk met het idee van een leraar met dyslexie voor de klas. En ook werkgevers staan er niet altijd voor open. “Het taboe is nog groot”, zegt ook Liesbeth Vanlinthout, die haar masterthesis Agogische wetenschappen schreef over leraren met dyslexie.
Liesbeth Vanlinthout: ”Niet alle leraren in mijn onderzoek zijn op school open over hun leerstoornis. Sommige vertellen het onmiddellijk als ze gaan solliciteren. Maar de meesten wachten 1 à 2 jaar, tot ze zelfzeker genoeg zin als ze voelen dat ze naar waarde worden geschat. Meestal is de reactie dan positief, maar een iemand vertelde dat ze het volgende schooljaar niet meer mocht terugkomen.”
Aanwinst op school
Liesbeth Vanlinthout: “Nochtans kunnen leraren met dyslexie een grote aanwinst zijn op school. Want ze zijn vaak heel creatief en gebruiken graag alternatieve leerstrategieën. Vooral in teams die goed samenwerken, komen ze tot hun recht: met collega’s die ervoor openstaan om bijvoorbeeld wat meer verbeterwerk te doen, zodat zij zich kunnen richten op lessen uitwerken. Dan bloeien ze echt open.”
“Die creativiteit halen ze vanuit hun eigen schooltijd, waarin ze, om bij te benen, vaak hun eigen strategieën hebben ontwikkeld. Denk maar aan ezelsbruggetjes bedenken, om de schrijfwijze van moeilijke woorden te onthouden.”
Rolmodel voor leerlingen
Liesbeth Vanlinthout: “Ook aan hun leerlingen vertellen leraren met dyslexie niet altijd over hun leerstoornis. Ze zijn bang om het respect te verliezen en zich kwetsbaar op te stellen. Maar net door dat wel te doen, kan je leerlingen een waardevolle boodschap meegeven.”
Jonas Juchtmans: “Ik had op school vroeger veel stress om aan het woord te komen, omdat ik vaak foute antwoorden gaf door mijn leerstoornis. Daarom wil ik in mijn klassen nu duidelijk maken dat het oké is om fouten te maken. En ik ben heel streng als leerlingen lachen om een fout antwoord van een klasgenoot.”
Griet Windels: “Ik wil ze tonen dat ze hun dromen kunnen waarmaken, zelfs met een leerstoornis of een andere beperking. En ik leer ze respect hebben voor iedereen die anders is dan zij. Belangrijk, want in de horeca moeten ze heel goed leren samenwerken. Als team heb je iedereen nodig, alleen zo kom je door een zware shift. Door mijn achtergrond kan ik dat beter overbrengen, denk ik.”
Log in om te bewaren
Myriam
4 oktober 2018Ik ben blij te horen dat ik niet de enige ben, ik ontdekte mijn dyslextie op mijn 40ste, dat was een hele opluchting. Daarvoor schaamde ik me omdat ik het zo moeilijk had met schrijven. Tijdens een postgraduaat 'School voor allen' kregen we les over dyslextie en wat ik daar te horen kreeg kon ik voor 90% op mijn eigen toepassen. De docent feliciteerde mij dat ik 2 bachelors onderwijs had gehaald, dat getuigt van intelligentie zei ze. Ik kende zoveel trucjes om letters en zinnen op papier te krijgen en het bibberen van letters en woorden en andere dingen waar niemand van weet dat ze met dyslextie te maken hebben, werden opslag verklaart. In mijn studiejaren werd nog alles met de hand geschreven of getypt, gelukkig bestond er al typ- ex, ik roep nu lang leven de computer. Ik word wel nog steeds nijdig als ik sommige hoor zeggen, 'wie kan zijn eigen taal niet zonder fouten schrijven'. Nu ben ik zo ver om dan te antwoorden: 'Wie durft nu denken dat hij volmaakt is"!
'De onvolmaaktheid van de natuur is het begin van de kunst'
Vanessa
4 oktober 2018:-)
Vanessa
4 oktober 2018Mooi!!!
Jullie hebben veel doorzettingsvermogen...
Proficiat!
Doe zo voort
Vanschoelant
13 december 2018Voor veel kinderen met dyslexie is het nochthans nog steeds geen succesverhaal
Nog steeds horen wij negatieve verhalen zoals 30 jaar geleden en dat na 29 jaar lang strijden met de vzw Sprankel.
Wie zich geroepen voelt om met ons verder te werken kan altijd contact met ons nemen. Er is nog heel veel werk aan de winkel!
nand van dingenen
13 december 2018Daar ik veel brieven schreef en schrijf naar kranten en tijdschriften heb ik bij de oude een nieuwe computer gekocht die de fouten in 't rood onderlijnt dat is voor mij een zeer grote hulp !
Praet Marie Anne
13 december 2018Is er iemand op de hoogte of notenleer ( partituurlezen) en een instrument dezelfde problemen geven bij het aanleren dan taal?
Kan een instrument leren bespelen helpen bij dyslexie?
Laat een reactie achter