Samen beslissen over opdrachten en lessenroosters

Anneke Vanhout, leraar wiskunde: “Vorig jaar hingen we grote papieren aan de ramen. Elke collega kreeg een set stickers: geef kleur aan je voorkeur. Een zalige dynamiek. Maar er bleef een beetje twijfel hangen: houden starters zich in als een ervaren collega’s hun favoriete opdracht markeren? Dit jaar testen we een andere methodiek. Iedereen noteert individueel hun voorkeuren, lesvrije momenten en dromen voor later op een document.”

Sabine: “Al die reacties breng ik samen tot een ontwerp. Daarna werkt een groep vrijwilligers – vorig jaar waren we na een open oproep met z’n achten – naar een eindversie. We zoeken oplossingen voor dubbele boekingen en gaten: wie past daar het best? Door het denkproces open te gooien, houdt iedereen van bij de start rekening met elkaars draagkracht en talenten.”

Anneke: “Blijven de lastigste klassen niet liggen? Bijna nooit. In ons team zitten leraren die graag extra aandacht geven aan wie het moeilijk heeft én leraren die kicken op lesgeven aan toppers. En de ene collega verkiest pittige klassen, de andere rustige. Idem voor routine en uitdaging. Ik geef al jaren wiskunde, maar voor volgend jaar vraag ik wat uren fysica. Toen ik het vak in mijn startjaar gaf, liep het niet geweldig. Tijd voor een herkansing.”

Sabine:  “Natuurlijk moeten we soms ingrijpen. In gesprek gaan met een leraar die allemaal parallellessen aanduidt, vertellen hoe waardevol een directe collega is om samen te werken. Soms geef ik leraren een duwtje. ‘Ik zag je zo meeslepend vertellen tijdens je les wetenschappen. Wat denk je van enkele uren geschiedenis, je andere oude liefde?’ Maar wat ik nog het meest moet doen: leraren temperen. ‘Zoveel nieuwe klassen, dat doe je beter niet.’”

Sabine: “Vóór de vakantie moet het lessenrooster klaar zijn. Geen zomerzorgen, geen extra gedoe in september. Als een leraar in augustus zijn ontslag geeft, moeten we plots aanpassen. Maar zelfs dan proberen we vast te houden aan de lesvrije momenten uit de eerste puzzel. Vaak hebben leraren hun hele gezinsorganisatie daarop afgestemd.”

Anneke: “Samen lesopdrachten leggen, zet een proces van kennisdelen en overleg in gang. Maar onze teamzorg stopt daar niet. Die zit overal in onze open cultuur van elkaar waarderen, aanspreken en corrigeren. Als iemand het moeilijk heeft, registreert een collega die signalen vaak sneller dan de leraar zelf. Dan trekken ze samen op wandelgesprek.”

Sabine: “Weten dat je team niemand loslaat, is voor een directeur goud waard. Ook ik sta er nooit alleen voor. Toen ik tijdens corona een selfie postte met een kop koffie, kreeg ik wat later een collage van mijn collega’s in dezelfde pose en een zelfgeschreven lied: Allemaal samen. Ontroerend mooi.”